ANILAR

Mahalle aralarındaki boş arsalar sokaklar çocukların oyun alanlarıydı. Evimize en yakın oyun sahası ise “Körler Okulu” diye söylenen Dumlupınar okulunun olduğu yerdi. (Bu okul Arpacı Un Fabrikasının yanında yapılan binaya taşındı ve halk arasında o sıralar salgın olan trahom hastalığı geçiren öğrencileri burada topladılar). Elazığspor’un unutulmaz kaptanı Ömer Tokgöz’ün evlerinin karşısındaki saha birçok futbolcuların yetiştiği bir yerdi. Aramızda yaptığım maçlar sonunda yakında olan K.Sultan teyzenin evine koşar, şahane bir şekilde yaptığı orcikli şekerleri alırdık.Fikri Buz abimizin kurduğu Mastarspor kulübünün davetli oyuncusu oldum. Fikri abi “Seni hem kaleci hem de solaçık oynatacağım” dedi. İlk saha çalışmasını cuma günü yaptım. 

Pazar günü Mastarspor Gençlikspor’la maç bağlantısı yaptı. Pazar günü stada geldiğimde Ego Kemal diye bilinen komşum ve beraber oyun oynadığım abim benim koluma girip zorla Gençlik Kulübünün soyunma odasına götürdü. “Mastarspor’un esas kalecisi Işık, bizim takımın kalecisi yok sen oynayacaksın” diyerek beni ikna etti. Sahaya çıktığımızda bundan haberi olmayan Fikri abi ve arkadaşlarım şaşırdılar. Ertesi gün Fikri abiden “sana haber vermeden ayrıldığım için özür diledim”. Bana “oraya gitmene sevindim, çok iyi deneyimler kazanırsın” dedi. Bir hafta sonra Mastarspor Sivas’tan bir kulübü Elazığ’a maç yapmaya davet etti. O zamanlar kulüpler başka şehirden maç için gelen takım için çeşitli kulüplerden takviye oyuncu alırlardı.  Mastarspor’un kalecisi Işık’tı. Ki Işık Elazığ’da gelmiş geçmiş kalecilerin en iyilerinden birisiydi.Beni de bu maç için yedek kaleci olarak davet ettiler. Soyunma odasında kaleci külotu, tozluk, futbol ayakkabısı verdiler giydim. Ancak yedek kaleci için kazak yoktu, ben de yarım kollu atletim ile sahaya çıktım. Yedek kulübesinde maçı izliyorum. İlk devre Mastarspor’un 2-0 galibiyetiyle bitti. Takımlar soyunma odasında iken yedek oyuncular olarak sahada çalışıyorduk. Biraz sonra idareciler beni acele bir şekilde çağırdılar. Soyunma odasına gittiğimde kaleci Işık baygın bir şekilde yatıyordu. Arkadaşı anormal bir şekilde şaka yaptığından bayılmış. Bana “sen kaleye geçeceksin” dediler. Elim ayağım dolandı. Sadece sahada bir maç yaptım, deneyim yok ne yapacağımı şaşırdım. Yukarda anlattığım gibi üzerimde kaleci kazağı yok. Işık’ın giydiği kazağı bana verdiler. Giydim kolları uzun katladım, geniş bir çuval giymiş pozisyonuna girdim. Boyu nerdeyse dizlerime geldi. İkinci devre başladı Sivas takımı devamlı kaleye akın yapıp şut atıyorlar. Gelen gollük şutları nasıl kurtardığımı hatırlamıyorum. Maçtan sonra dört gol kurtardığımı söylediler.  15 dakika gol yemeden kaleyi Işık’a devrettim.

Orta son sınıfta bir dersten ikmale kaldım. O tarihlerde tek dersten kalan bir üst sınıfa devam edemediği için bir yıl okula gidemedim. Yolspor beni bünyesine aldı. Bu takım o tarihlerde yapılan tüm maçları yenilmeden kazanan bit takımdı. Amatör lig maçları olmadığından yapılan özel kupa maçlarında hep başarılı sonuçlar aldık. İkinci sene ikmal dersimi vererek lise 1 sınıfa geçtim. Lise takımı yeni kurulan Güvenspor’la özel maç yapmaya karar verdi. Soyunma odasında Beden Eğitimi hocamız Necmi Bey takımı açıklarken bana “ Hikmet kaleci olarak sen ve İlhan var, Çolak İhsan’ın kardeşi, ikinizde iyi kalecisiniz. İkinizden birini yedek bekletmek istemiyorum onun için seni solaçık oynatmayı düşünüyorum, oynar mısın?” diye sordu. Hemen içimde uhde olarak kalan forvet oyunculuğunu kabul ettim. Bu maçta solaçık olarak iki gol ve İki gol için de hazırlayıcı oldum (Maçı 4-0 kazandık). Artık benim için ileri uç da oynamak devri başladı. İftihar ettiğim bir olayda şu: Büyük futbolcu abilerimin ve idarecilerin sayesinde Elazığ karmasında hem kaleci ve hem de forvet olarak oynamak şerefine eriştim.  Memur olan babamın İzmir’e tayini nedeniyle Elazığ’dan ayrıldım. Oynadığım tarihlerde Elazığspor kurulmamıştı. İçimde kalan bir uhde ise Elazığspor’da oynamak kısmet olmadı.                                                                                                           -1-

Lisede iken Elazığ’da kulüpler Lisans çıkarıp amatör lig maçlarına katılmak kararı aldılar.Merkez Gençlik kulübünden lisansım çıktı.  Amatör lig maçları başladı. İlk maçımıza hazırlandık ve soyunma odasında kulübün başkanı Hakkı Yılmaz maç için önerilerini sunduktan sonra“Arkadaşlar size başarılar dilerken bir isteğim var. Takım kaptanınızı siz seçeceksiniz; kimin olmasını istiyorsunuz? diye sordu. En arka tarafta durmuş bana sorarlarsa Sıtkı, Büyük Hasan,Ahmet’ i önereceğim “ diye düşünüyordum. Goppo Ahmet abim “Hikmet olsun” dedi ve herkes de kabul etti. Hayatımın unutamayacağım bir olayla karşı karşıya kaldım. 15 yaşında ve takımın en küçüğü bendim. Kaptanlık olayı benim daha mesuliyetli, arkadaşlık, barışçıl vs. duygularımı ileri seviyeye götürdü. Kulüp başkanı Hakkı (kara) yorulduğunu söyleyerek ayrıldı. Başkan olarak liseye yeni tayin olan Edebiyat öğretmeni Vecihi Timuroğlu’nu önerdik. Öğretmenimiz kabul etti. “Tangülü Kupası “diye kulüpler arası maçlar düzenlendi. Diğer takımları yenip finale kaldık. Ve bizim gibi finale kalan Karagücü ile son maça çıktık. Karagücü çok güçlü bir ekipti. Son maçta onlara göre daha zayıf olan M.Gençlik Kulübü şahane bir maç çıkardı ve benim attığım iki golle maçı 2-1 yenerek kupayı aldık. Kaptan olarak kupayı bana verdiler ve takımla şeref turu atmaya karar verdik. Kupa elimde etrafımda kalabalık seyirci var, birden kendimi birisinin omuzunda buldum. Merak ettim kim beni omuzuna aldı? Baktım kulüp başkanımız ve Edebiyat öğretmenim Vecihi Bey. Utandım ve ayaklarımı sıkı sıkıya kavramış öğretmenime yalvardım beni bırak diye. Öğretmenim “Sus ulan kaptan Hikmet bu benim en mutlu anım seni indirmen” dedi. Ne yaptımsa öğretmenin omuzundan kendimi bir türlü kurtaramadım ve şeref turunu böyle tamamladık.