BİR ŞEHRİN İKİ YÜZÜ

Bir şehir düşünün ki bir tarafında elit ve ekâbirlerin oturduğu lüks daireler, villalar ve yalılar. Girişleri bile güvenlik garantili ve denetimli. Çünkü bunların can ve malları bile hep kıymetlidir.
Otoparklarında hatırı sayılır son model arabalar...
Lüks yaşamak, gezip tozmak, yazın yazlıklarda, kışın kayak tesislerinde hayatın tadını çıkarmak onların hakkıdır.
Sofralarını bal ve kaymak, havyar, lüks siparişlerin süslediği ismini dahi telaffuz etmeye dilimizin varmadığı envayi çeşit yemeklerle donatmak da tabiki onların hakkıdır..
Pizzalar Roma'dan veya Milano'dan,
kozmetik ürünler ve parfümler ise Pairs'ten.
Bunlar o şehrin elit tabakasının, ekâbirlerinin seçkin şahsiyetlerinin yaşayıp devran sürdüğü zatı muhteremleridir..
Diğer tarafta ise gecekondular, yıkık dökük varoşlar. Kimi yamuk yumuk çatılı, kimi hala toprak damlı, kapısı kilit tutmayan, yolları olmayan, 
yönetenlerin ve yöneticilerin seçimden seçime uğradığı kıytırık ve uyduruk ahşap evler..
Bunların arabalarından bahsetmek zaten abesle iştiğal olur. Ayağındaki ayakkabısının altına pençe yaptıracak gücü var mı acaba zavallının? Ya kağıt ve hurda toplayarak yapıyordur geçimini ya da çöplüklerden topladığı ekmek kırıntıları ve yemek atıklarıyla doyuruyorlardır karınlarını...
Ve iki yüzlü bu şehirde muhteşem camiler, bu camilerin minarelerinden yükselen desibalı yüksek tiz ezan sesleri.
Camilerin kürsü ve minberlerinden yapılan muhteşem vaazu nasihatlar.
Kısacası dini konuda çok muhteşem ve ince yapılıyızdır vesselam.
Ancak bu muhteşemlik ve incelik hiçbir işe yaramamış her nedense. Allah'ın lütfettiği nimetler bile adil paylaşılmamış. Allah'ın adaleti hiç tecelli etmemiş her nedense.
Buna kader desek büyük bir yanlışın içinde oluruz. Zira dini tevhidde kadercilik anlayışı asla yoktur. Çünkü kadercilik bir teslimiyetçiliktir, hâlâ tedavi edemediğimiz bir hastalıktır...
Kader demişken tamda yaranın üstüne bastık galiba. İşte o din adamları var ya! Onlar dini hakikatları bu topluma hiç anlatmadılar, anlatmaktan hep kaçındılar. Kadercilik teslimiyetçiliği içinde insanları şükür ve hamd inancı içine hapsettiler.
Ancak birilerine de zengin olmanın, malı götürmenin kapılarını aralayıp "yürü ya kulum" dediler.
Fakirler daha da fakirleşti, köleleşti. Yetmedi güçlü olanların önünde diz çöktüler. Bir parça ekmeğe, bir yudum suya muhtaç oldular.
İşte bunlar o şehrin varoş, gece kondularının gariban insanlarıdır.
Öte tarafta ise uyanıklar ve işin erbabı olanlar.
Bunlar ise hep yukarı doğru tırmananlardır. Çaldılar, çırptılar ve Karun gibi zengin oldular. Kadercilik zihniyeti onların işine yaradı hep. Çünkü onlar bu uydurmaya inanmayacak kadar uyanıktılar. Yürüdükçe yol aldılar, yol aldıkça mesafe katettiler.
İşte bunlar da o şehrin elit tabakası, zenginleri, lortları ve kodamanlarıdır.
Bu insanları kimler ayrıştırdı?
Kimler ötekileştirip farklılaştırdı acaba? Hani insanlar her konuda eşitti? Hani paylaşımlar hep adil olacaktı?
Şöyle etrafınıza bir bakın bakalım. Bakalım da kimlerin çocuğu mülakatla kaybederken,  kimlerinki de kazanıyormuş.
Kimler hiç sınava dahi girmeden iş güç sahibi oluyormuş..
Kimlerin çocuğu fabrikasının veliahtı iken, kimlerin çocuğu da "İşkur"  kapılarında bir ömür tüketiyormuş..
Hiç gerçekleri konuşmadık, "bunlar da yanlıştır" diyemedik, diyemiyoruz. Ne din adına ve ne de insanlık adına. Aşımız da ayrıştı, işimiz ve gücümüz de. Oturduğumuz yerden, bindiğmiz arabaya, giydiğimiz giysiye, yeyip içtiğimize kadar her şeyimiz çok farklı oldu artık her nedense.
Peki neden?
Çünkü sistem böyle işliyor, birileri böyle istiyor. 
O sistemin adı ister kapitalist, ister siyonist olsun hiç farketmez. Asıl önemli olan şey, insanların sorgulama ferasetini kaybetmesidir. Düşünce ve irade özgülüğüne ipotek koydurmasıdır. Aklını birilerine kiraya vermesidir.
Bu işin başlıca mimarları ise "aklediniz, aklınızı kullanınız" diyen Allah'ın hak dinine savaş açan zihniyetlerdir.
Bunlar cemaat ve tarikatlardır. Bunların kodamanları, yöneticileri ve bunlara biat etmiş avaneleridir.
Bir de, Allah'ın Cuma suresi 5. Ayetinde: "Dini hakikatları insanlara anlatmayan din adamları, sırtına kitap yüklenmiş eşekler gibidirler" dediği sözde din adamlarıdır..
Yüce Allah boşu boşuna,
"Dinlerini oyun ve eğlence edinenleri ve dünya hayatı kendilerini aldatmış olanları bırak."(En'âm, 70. Ayet) dememiş herhalde.
Şimdi anladık mı, dini oyun ve eğlence edinecek kadar nasıl sapkınlaştığımızı?
Şimdi anladık mı, yerlerde nasıl süründüğümüzü? Şimdi anladık mı, adalet, hak, hukuk, edep, ahlak, iffet ve insanlık adına neden ve nasıl hasır altı olduğumuzu?
Bir şehir bir ülke demektir. Bir şehrin iki yüzü demek o ülkenin iki yüzü demektir. Ne şehrin ve ne de bir ülkenin iki yüzü olmaz, olamaz. Sadece tek yüzü olur ve o yüz ise insanlarının aynasıdır.
Eğer bir şehide iki farklı insan yaşıyorsa, 
O şehrin ait olduğu ülke, genelde aynı karekteristik yapıya sahipse,
O ülkede adalet, hak ve hukuktan, liyakat, edep ve ahlaktan bahsedemeyiz.
Din ve diyanetten, cami ve cemaatten, ihlas ve samimiyetle yapılan bir ibadetten hiç bahsedemeyiz!