YORGUNUM, YAŞAMAKTAN YORULDUM…
Öylesine yorgunum ki KORKUYORUM,
Ölmeye bile gücüm kalmayacak…
Baba…
Baba, rüyama girdin yine dün gece.
Kollarını açmış, koşuyordun bana.
Okşuyordun güzel ellerinle saçımı,
İçine çekiyordun kokumu.
Ne zaman seni anneme sorsam.
Uzaklara gitti diyordu sessizce.
Gittiğin yer çok mu uzak BABAM.
Bu yedinci yıldır sensiz geçen.
Sen gidince ben hep mektup yazdım sana.
Cevabın gelmedi BABA,
Her defasında anneme yazdırıyorum adresini.
Ben yanlış yazarım diye,
Annem yanlış mı yazıyor BABA?
Bana aldığın oyuncağı saklıyorum hala.
Ona sarılarak uyuyorum geceleri.
Senin kokun var onda hala.
Kimseye ellettirmiyorum.
Hatırlar mısın birlikte oynadığımız oyunları?
Şimdi oynuyorum da tadı olmuyor be BABA.
Alışmışım güzel sesine,
Günaydın yavrum derdin her sabah,
Ne olur gel artık.
SENİ ÇOK ÖZLEDİM BABA!
Yasmin ÖZTÜRK
Kara Harp Okulu ikinci sınıfındaydım. Kurban Bayramı iznine giderken Gürün çıkışı beşinci kilometrede trafik kazası geçirdik, bir arkadaşımız vefat etmişti. Vefik KOÇDEMİR…
Babam rahatsızlığı dolayısıyla hastanede yatıyordu. Kazadan sağ kurtulduğumuzu öğrendiğinde “Yavuz’a bir şey olsaydı ben ne yapardım?” diye yaşlı gözlerle sormuştu halama.
Yanına vardığımda ona sarıldım, başımı göğsüne yasladım ve teninin o alara gül kokusunu içime çektim derin derin…
O koku beni ısıttı, korkularımı yok etti…
Babam başını kaldırdığında gözyaşlarını gördüm ilk defa, babam sessizce ağlıyordu. “Oğlum” dedi usulca…
Gece birlikte maç izledik hasta salonunda…
Nereden bilebilirdim ki son defa maç izleyecektim o efsane insanla İNSANOĞLU İNSANLA…
1978 yılı mutlulukla gelir diye düşünürken babam ölüm meleğinin elinden tutup sonsuzluğa yürümüştü. Haber vermeden sessizce…
Muzaffer abimin gözlerinin içine gülerek bakarken bir kara trenin kompartımanında.
Sonra yıllarca…
Seni anlattım gecelere sessiz çığlıklarımla.
Yazdım; Kırmızı Gül Her Dem Olmaz köşe yazımda.
Katmerli kadife gül yaprakları gibi kızıl kan kusarken, alara gülleri gibi kokan ter damlalarını sildiğimi gözyaşlarımı içime dökerek anlattım…
Çocukluğumun en büyük travmasının seni kaybetme korkumun olduğunu.
Tıpkı bir dağ yıkılır şerha şerha. Bir buzul kütlesi önce suyu köpürtür su onu yavaş yavaş parçalar, eritir sonra kendi benliğine katar ya.
Mezarına koyamadım seni babam, bedeninin aslına rücu ettiği yere…
Ancak bir badem ağacının gölgesinde annenle (nenemle) kucak kucağa yattığını görmeye gelebildiğimde gözyaşlarımı sana ve neneme haber getirsinler diye toprağına akıtıyorum.
Kalemi andıran parmaklarında serçe parmağına o çok yakışan kırmızı taşlı yüzük…
Oradan gülümsüyormuşçasına bir ışık huzmesi hep kalbime akıyor.
Ama sen gelmiyorsun BABAM.
Hani sabır vardır ya, ne kadar öfkelensen de bir nefeslik sabır…
Sonu hayrolan; kırmadan, incitmeden, hep gülümseyerek…
“Bu ne bubacım?”
“Araba…”
“Bubacım bu ne?”
“Araba işte babam…”
“Bubacım bu ne?”
“Kamyonet…”
“Bubacım bu ne?”
“Baba kamyonet, kamyonet…”
“Kamyonet işte ki kocaman duruyor orada kamyonet…”
“Bubacım bu ne?”
Çocuk öfkeyle ve sesini yükselterek
“Kamyonet baba kamyonet!”
“Bu ne bubacım?”
“Kamyonet işte kamyonet!”
“Kocaman duruyor orada…”
Dişleri sıkılmış gözleri alabildiğine açık.
“Bubacım bu ne?”
“Ya bu, bu var ya bu, bu kamyonet!”
Diyerek yumruklamaya başlar kamyoneti çocuk.
“Bak, bak, bak kamyonet!”
Bu arada kornayı yumruklamaya başlamıştır ve her yumrukladığında kornanın tiz sesi yankılanmaktadır.
Babasının çocuğuna bakışındaki sevecen tavrında hiçbir değişiklik yoktur. Yalnız gözlerine hücum eden hüzün, gözlerini bulutlandırmıştır.
Çocuk aynı yüksek ses tonuyla devam eder.
“Kamyonet, masmavi kapısı olan kamyonet bu!”
“Kamyonet, kamyonet işte kamyonet!”
Diyerek kamyoneti yumruklar çocuk…
“Kamyonet, kamyonet işte kamyonet!”
Baba gözlerini hafifçe yumar VE “Beş yaşında ya vadın ya yoktun, ananla seni alıp Muğla’ya götüvemiştim. Sen güçücük ömründe ilk defa mavi bi gamyonet görüvediydin…”
“Bene defalaca bubacım bu ne, bubacım bu ne? Diye soruvediydin. Ben de defalarca mavi gamyonet oğlum, mavi gamyonet yavrum, mavi gamyonet aslanım” dediydim.
“Heç gızmadan, heç bağımadan sabırla… MAVİ GAMYONET YAVRUM” deyivediydim
İYİ DAVRANIN BABALARINIZA
Babalar sığınılacak en güvenli liman.
Okşayan şefkatli el.
Saçlarınıza ipeksi dokunuş.
Sert rüzgarların estiği karlı, heybetli dağ.
Sırtımızı yasladığımız koca çınarlar,
ÇELİKTEN KALELERDİR BABALAR…
TUNCER SÖNMEZ
GENÇLİK VE AŞK
AHMET VURAL
GİTTİ DİYECEKLER
DR. İMBAT MUĞLU
ERDOĞAN’IN IRAK ZİYARETİ
EMRAL CÖMERT
HALKIN PARTİLERİN PEŞİNİ BIRAKIP, PARTİLERİ PEŞİNE TAKMALI
MEHMET ŞÜKRÜ BAŞ
HAZRETİ SÜLEYMAN VE HÜT HÜT KUŞU
VAHİT DABAK
BİR GARİP SAVAŞ
Av. İrfan SÖNMEZ
Şimdi milliyetçilik yapma zamanı
YAVUZ GEZER
Bayrama Dair...
NEVZAT ÜLGER
31 MART 2024 SEÇİMİ ANALİZİ
Ahmet Rauf Akay
KAYBEDEN RANT VE KİBİR SİYASETİDİR
