1970’LERDEN BUGÜNE

Sizlere “Bir insanın yeryüzündeki kazancı, elde ettiği serveti nedir diye bir soru sorsam nasıl bir cevap verirsiniz sevgili okurlarım?

Altınızdaki pahalı arabanız, ikamet ettiğiniz akıllı konutlarınız mı?

Yoksa bankadaki kabarık hesabınız, yaprakları gıcır gıcır çek defteriniz mi?

Nedir hepimize lazım olan servetimiz.

Veya mütevazı evlerimizde çoluk çocuğumuzla hanımımızın pişirdiği suyu helal, tuzu biberi helal, yağı salçası helal bir tas çorbamız mı?

Bizler için hangisi daha değerli hangisi daha kutsal?

Allah bizi alın teriyle kazanılmış helal soframızdan mahrum eylemesin.

Ve o Yüce Allah bizleri arımızdan onurumuzdan mahrum eylemesin.

Benim kendime has bir söz sözüm vardır.

Derim ki!..

“Çocuklarıma bırakabileceğim en büyük miras şahsiyetimdir”

Nokta…

***

1970’li yıllardı.

Gencecik bir devlet memuruyum.

Övünmek gibi olmasın ama şehrin yarısını tanıyor ve o derecede seviliyorum.

Çok geniş bir arkadaş ve tanıdık çevrem var.

Devlet kapısında kendisine yer bulamamış bir lise arkadaşıma rastladım. Hal hatır sorumundan sonra söz döndü dolaştı benim aldığım maaşa geldi. Arkadaş bana “Ne kadar maaş alıyorsun?” deyince aldığım maaşı söyledim o zaman bezim aldığımız maaş yedi yüz lirayı bulmuyordu.

Bana yahu bu maaşla geçinilir mi? dedi şaşırmıştım.

Bu adam işsizdi. İşsiz bir adamın çalışan bir memurun maaşını beğenmemesi de neyin nesi diye düşünürken arkadaşım devam etti.

“Bak sana bir teklifte bulunacağım. Biz resmi dairelerde iş takibi yapıyoruz ehliyet alanlara, rapor alanlara yardımcı oluyoruz ve çok da iyi para kazanıyoruz. Senin çevren geniş bizimle iş yap maaşının iki katını üç katını kazan” dedi.

Donup kalmıştım.

Bir insan yaptığı namussuzca bir işten övünç duyar mı?

Yaptıklarıyla nasıl iftihar eder?

Bu adamda hiç utanma, arlanma, onur ve şahsiyet gibi kavramlar yok mu?

Demek ki yok…

Bir an durakladım.

“Bak arkadaş ben yaptığı hırsızlıkla, namussuzlukla iftihar eden bir tek seni gördüm” dedim ve yoluma devam ettim.

***

Bunu neden yazdım biliyor musunuz sevgili okurlarım?

O resmi bugünkü bir çerçeveye koyarsanız değişen bir şeyin olmadığını görürsünüz. Görüncede ne demek isteğimi anlarsınız.

Çünkü günümüzde de yaptığı sahtekârlıklarla iftihar edenler veya bu sahtekârları destekleyenler var.

Demek ki aynı hamam aynı tas değişen hiçbir şey yok.

***

O halde ne yapmamız gerekiyor sevgili okurlarım?

Sizi bilmem ama ben Bedri Rahmi Eyüboğlu’nun o muhteşem “Üç Dil” şiirinin arkasına sığınacağım.

Üstat diyor ki!...

***

En azından üç dil bileceksin

En azından üç dilde

Ana avrat dümdüz gideceksin

En azından üç dil bileceksin

En azından üç dilde düşünüp rüya göreceksin

En azından üç dil

Birisi ana dilin

Elin ayağın kadar senin

Ana sütü gibi tatlı

Ana sütü gibi bedava

Nenniler, masallar, küfürler de caba

Ötekiler yedi kat yabancı

Her kelime arslan ağzında

Her kelimeyi bir bir dişinle tırnağınla

Kök sökercesine söküp çıkartacaksın

Her kelimede bir tuğla boyu yükselecek

Her kelime bir kat daha artacaksın

***

En azından üç dil bileceksin

En azından üç dilde

Canımın içi demesini

Canım ağzıma geldi demesini

Kırmızı gülün alı var demesini

Nerden ince ise ordan kopsun demesini

Atın ölümü arpadan olsun demesini

Keçiyi yardan uçuran bir tutam ottur demesini

İnsanın insani sömürmesi

Rezilliğin dik alası demesini

Ne demesi be

Gümbür gümbür gümbürdemesini becereceksin.

*

En azından üç dil bileceksin

En azından üç dilde

Ana avrat dümdüz gideceksin

En azından üç dil

Çünkü sen ne tarih ne coğrafya

Ne şu ne busun

Oğlum Mernus

Sen otobüsü kaçırmış bir milletin çocuğusun.

*///*